جهان من!

تلنگر‌...

خیلی وقت است
که همدیگر را گم کرده‌ایم،
عصبی‌تر از گذشته شده‌ایم
و به همدیگر رحم نمی‌کنیم!
چه بر سرمان آمده است؟
کاش کمی به روابط‌مان فکر کنیم!
کاش کمی بیشتر
نگرانِ فاصله‌ای که بین قلب‌ها افتاده است؛
باشیم!

مونس_آهنگری ✍🏻

لبخند تو!

انتظار تلخ....

روی چند آجر که شاید می‌شد آن‌را صندلی نامید، نشسته و به ترکیبِ زیبایی که از غروب آفتاب و دسته‌ای از پرندگانِ مهاجر به وجود آمده بود، چشم دوخته بود.
پیرمرد هر روز در همین ساعت، کت و شلوارش را به همراهِ کفشی که آن را برق انداخته بود، می‌پوشید و همان‌جا می‌نشست.
خیابانِ اصلیِ روستا خلوت بود و این مسئله او را تنهاتر از قبل، می‌کرد.
هرچند خیالِ او، نامحدود بود. در آن مکان آرام و قرار نمی‌گرفت، پرواز می‌کرد، می‌دَوید، به اقوامش سر می‌زد. گونه‌ی سرخِ نوه‌‌اش را می‌بوسید و قربان صدقه‌اش می‌رفت. در یک ماه، چند بار به مکه می‌رفت و برمی‌گشت. قدرتِ خیالش غیرقابل انکار بود!
سرفه‌ا‌ی سنگین کرد و بلند با خودش گفت: «اگه زن و دخترم تا یه ساعت دیگه برگردن عالی میشه!»
ماشینی رد شد و راننده‌اش سرش را به نشانه‌ی سلام تکان داد. حاج علی خودش را به ندیدن زد! ترحمِ اطرافیان او را به شدت آزرده خاطر می‌کرد.
دودِ ماشین را دنبال کرد که دور و دورتر می‌شد.
تشویش نامشخصی گریبانش را گرفت. عصایش را از کنارِ دیوار برداشت و آرام آرام به سمت خانه‌ی همسایه رفت... زنگ را فشار داد و بلافاصله بعد از جواب دادنش، گفت: «شما از مهناز خانوم و دخترش خبری ندارین؟! دیر کردن، کم کم دارم نگران میشم!»
همسایه با ملایمت جواب داد: «پدر جان، اونا خیلی وقته که قرار نیست بیان. اگه یه بار دیگه اینجا زنگ بزنی، مجبور میشم تو رو به خونه سالمندان معرفی کنم! برو یکم استراحت کن، بعدش شامت رو واست میارم!»
حاج علی شنید که دختر دایی‌اش، قبل از قطع کردن زیر لب گفت؛ پیرمردِ بیچاره!
سرخ و سیاه شد، عرقی بر پیشانی‌اش نشست و لرزش دست و پاهایش شدیدتر شد.
در همان حال که قلبش تند می‌تپید، به یاد آورد که زنش را چند ماه پیش از دست داده و دخترش هم فقط به وقتِ نیاز سراغ او را می‌گیرد...
او نمی‌خواست باور کند که سال‌های انتهاییِ عمرش را باید بدون یار و هم‌صحبت بگذراند.
تنها قدم گذاشتن همیشه فلاکت بار است. حالا فکر کن یک پایت لبِ گور باشد و بخواهی مسیرِ زندگی‌ات را در گوشه‌‌‌ای به پایان برسانی... روزگارت تاریک خواهد شد!
او در تلاش بود، خود را از چنگِ واقعیت رها کند و با کمرِ خمیده‌اش جلوی آن می‌ایستاد.
اصلا همین که باور داشت بیخیال بودن سخت است،
این کار را غیر ممکن‌ تر می‌کرد...
‌
#مونس_آهنگری 

پاییز 🍂

پاییز همچون
شعر کوتاهی‌ست، با مضمونِ عشق؛
که شاعری روان پریش
در شبی بارانی آن را سرود.
و سال‌ها در آغوشِ یک دفترِ کهنه،
کِز کرد و خاک خورد!
اما نگاهِ معشوقه‌اش
هیچ‌گاه آن سطر را نبوسید.
سبز و بالیده نشد،
هلاک شد!
‌
#مونس_آهنگری